ووشو:

ووشو مادر همه ورزشهای رزمی جهان است  در واقع ووشو یا همان کونکفو یا بوکس چینی یک ورزش نیست بلکه هنری است در بر دارنده بیش از 15 ورزش یک ووشو کار باید مانند یک بوکسور دستهایش قوی باشد مثل یک جودوکار یا کشتی کیر فنون درگیری را بلد باشد پاهایش ورزیده بوده و از فنون کامل پا بهره کامل داشته باشد و مثل یک ژیمیناست از حرکات آکروبات قوی برخوردار باشد . 

ضربات دست ، پا ، درکیریها و فنون دفاع شخصی ، حرکات آکروبات ، چین نا ها یا همان فنون قفل مفاصل ، سرعت ، قدرت ، پرشهای طولی و عرضی ،فرمهای قوی ؛ سریع و زیبا  و  مبارزات قدرتمند

در قالب ساندا که مبارزه آزاد می باشد و سانشو که مبارزه مسابقاتی است تن ووشوکار را به بهنرین نحو سیقل می دهد آما موضوع در همینجا پایان نمی گیرد بلکه تازه شروع کار است . در این مرحله است که او وارد جرکه تمرینات روانی می پیوندد باید  روحش را نیز قدرتمند کرده و از نیروهای نهفته اش بهره گیرد . می گویند تای چی آخر ووشو است ولی  اینطور نیست برای هنر رزمی مخصوصاْ ووشو نهایتی نیست چون مبنایش الهام از طبیعت است و به قدمت طبیعت ادامه دارد . یک ووشو کار ماهر علاوه بر رزمکار باید پزشک ماهری نیز برای خودش باشد . البته تمرینات اصولی ووشو جان را صفا داده و از امراضی  که اکثراْ ریشه در روح انسان دارند  جلوگیری می کند . به نظر بنده امروزه باید دنبال روشی به نام ورزش درمانی باشیم که در واقع ورزش دوای اکثر دردهاست و ورزش و هنر رزمی ووشو در این مسئله پیشگام است .  میگویند ووشو در اصل از قسمت ترک نشین چین ریشه کرفته است و مبین این مسئله کلمه ووشو است که «وو» به معنی هنر رزمی که درترکی « ورشماق _ ور» که همان رزم است ریشه دارد.

توضیحات بیشتر در ادامه مطالب

                              قدمت ووشو در کشور چین به زمانهای بسیار دور که اولین صورت های اجتماعات بشری در جوامع اولیه بوجود آمدند ، باز می گردد . در آن زمان به منظور حفظ سلامتی ، درمان بیماری ها ، افزایش بنیه جسمانی و طول عمر و تعلیم مهارتهای نظامی به افراد آن جوامع ، حرکاتی ابداع گردید که بسط و گسترش آن در طول ادوار مختلف ، به ورزش زیبا و جذاب ووشوی امروزی بدل شده است . درطی قرون  14  تا  16  میلادی چهره های برجسته ورزشهای رزمی بتدریج در معبد شائولین گردهم آمدند و سبک های اصلی ووشو را به تقلید از حرکات حیوانانی همچون پلنگ ، درنا ، مار ، ببر و اژدها بوجود آمدند . لیکن امپراتور وقت که بتدریج از فعالیت های ساکنان این معبد دچار ترس و نگرانی شده و معبد را تهدیدی علیه حکومت خود می دید ، فرمان انهدام و به آتش کشیدن معبد شائولین را صادر کرد . در لشکرکشی امپراتور برای انهدام معبد ، فقط تعداد اندکی از افراد آن توانستند جان سالم از مهلکه بدر ببرند .  این واقعه تلخ تاریخی از سوی دیگر موجب انتشار و اشاعه ورزشهای رزمی معبد شائولین که تا آن زمان محفوظ و مخفی مانده بود به سایر نقاط کشور چین گردید ، هر چند امپراتوران برخی از سلسله های حاکم بر کشور پهناور چین تمرینات ورزشهای رزمی را خطری برای حکومت خود قلمداد نموده و انجام آنرا ممنوع اعلام کرده بودند لیکن امپراتورانی هم بودند که خود شیفته این تمرینات بوده و موجبات ترویج آنرا فراهم کرده اند . در دوران سلسله های شانگ ( Shang  ) و ژو ( Zhau  ) حرکاتی از ووشو بوجود آمدند که برای آموزش سربازان استفاده می شد و همه ساله در پائیز و بهار مسابقات کشتی خاصی بنام جیائو برای انتخاب سربازان نمونه و اعطای عناوین افتخاری برگزار می شد . با ایجاد کاربرد نظامی برای ووشو ، رفته رفته حرکات رزم با شمشمیر ، نیزه و چوب بوجود آمدند . ظهور گروههای نمایش خیابانی بنام لوکی ( Luqi  ) که از طریق نمایش حرکات رزمی امرار معاش می کردند ، خود باعث گسترش هر چه بیشتر ووشو گردید . دوران سلطنت سلسله های کینگ ( Qing  ) و مینگ ( Ming  ) را می توان عصر شکوفایی ووشو به شمار آورد .