اساتید شائولین؛کونگ‌فو در گذر قرون
معبد شائولین، مهد پرورش هنرهای رزمی قدیمی چینی، واقع در ایالت هونان، اکنون بیش از هزار و پانصد سال است که ناظر اجرای تمرینات هنرهای رزمی است چه بدون سلاح و چه با سلاحهایی نظیر باتوم، خنجر، شمشیر و… امروز بدست آوردن شجره‌نامه محرمانه بزرگانی که موفق به فراگیری سبک شائولین شده بودند، بعید به نظر می‌رسد. در مجموع علائم و نشانه‌هایی که از تاریخ به دست ما رسیده، که گاهاً امکان دارد افسانه باشند. به ما این امکان را می‌دهند که از بین آنها، یک جمع‌بندی کلی داشته باشیم.
قرن پنجم، زمان پیدایش معبد، دو استادی که نامهایشان بدست ما رسیده؛ استاد کوآن‌سووی و هانگ جی چان هستند که در مبارزه بدون سلاح از نام‌آوران عصر خود بوده‌اند و این هنر را به راهبان معبد آموزش می‌دادند. سپس با مهارت یکی از راهبه‌های هندی تبار به نام پاتویو، تمامی نگهبانان معبد نیز آموزش دیدند. بعدها با کمک هویی کوآنگ و تسانگ چائو، پاتویو توانست فعالیت‌های کوآن و هانگ را دنبال کند و بسط دهد. استاد هویی یکی از متخصصان فنون مبارزه و استاد تسانگ یکی از فن‌آوران بوکس زمان خود شدند.
این چنین بود که در قرن ششم، وقتی بود که هیدارمای معروف (که او نیز هندی تبار بود)، وارد معبد شائولین شد، از قبل شهرت روشهای هنرهای رزمی او به گوش همگان رسیده بود. استاد هیدارما به راهبان روش جدیدی آموخت که در عین این که مبارزه می‌کنند، سلامتی خود را نیز به بهترین شکل ممکن حفظ کنند و آن را به خطر نیندازند ولی این روش خیلی واقعی به نظر نمی‌رسید. پس از آن استاد گسترش دادن تکنیک‌های ویژه مبارزه و خصوصاً استفاده از باتوم را از سر گرفت.
ما منتظر رسیدن قرن شانزدهم می‌شویم تا پدیده تسویی یوآن، از راه برسد. او خیلی زود متد جدیدی از مبارزه ارائه داد که ترکیبی از 72 حرکت بود، پس از آن به کمک اساتیدی چون پی-یو-فانگ و لی چانگ، تسویی یوآن توانست ورزش بوکس را در 5 فرم متفاوت و ترکیبی از 170 تکنیک ابداع کند.
این پنج سبک عبارت بودند از: بوکس اژدها، بوکس ببر، بوکس درنا، بوکس مار و بوکس پلنگ. پس از این دوره، جهشی داریم به قرن 18. سال 1736. زمانی که معبد قربانی آتش‌سوزی شد که توسط سپاهیان امپراطور افروخته شده بود. این یک کشتار دسته جمعی واقعی بود برای راهبانی که هیچ راه گریزی نداشتند. تمامی به جا مانده‌ها را نیز، اعدام کردند و از این بین فقط 5 نفر جان سالم بدر برده، فرار کردند. این افسانه است یا واقعیت؟ کسی نمی‌داند افسانه‌های عامیانه این طور می‌گوید که این 5 نفر بعدها، خالق پنج سبک بزرگ کونگ فو شدند. این پنج استاد بزرگ ایالت هونان را ترک کرده و به جنوب کشور، ایالت فوکیان پناهنده شدند. نامهایشان را عوض کرده و هر یک سبک ویژه خود را در کونگ فو بنا به دانسته‌هایی که در معبد شائولین آموخته بودند، پدید آوردند. لی‌هی کی سبک لی- گار- کوآن را پدید آورد، مو چائوهینگ سبک مو- گار- کوآن، تسی تو چونگ سبک چوی- گار کوآن، لیو تا – هونگ سبک لیو- گار- کوآن و هونگ هی کوآنگ سبک گار- کوآن را پدید آوردند.
سبک هونگ، یعنی هانگ گار، مهمترین سبک قدیمی شائولین است که بر جای مانده است. و بالاخره در قرون 19 و 20، کونگ فو توسط شخصی ممتاز و معروف به نام هوآنگ فی، هونگ (متولد 1847 متوفی 1924)، معرفی شد. او که نزد پدرش هوآنگ چی اینگ (او نیز نزد لوآ- تسی، یکی از ده ببر شائولین در جنوب)، پرورش یافته بود، فی – هونگ زندگی درخشانی را پشت سر گذاشت او شاهکارهایش را در ادبیات چین و در دنیای سینما به جای گذاشته است.
همچنین هر آنچه امروز، جکی‌چان و جت‌لی روی پرده‌های سینما از خود نشان می‌دهند، حرکات و ژست‌های افسانه‌ای هوآنگ فی- هونگ است، مردی که خالق فنی بود که «ضربه‌ای برگرفته از روح ماده» معنی می‌داد.
معبد شائولین زادگاه سبک‌های بی‌شماری از کونگ فو بود که تا امروز بر جای مانده‌اند.
|
